به پرندگان جنگل گیلان

پیغام دادم

که درنمازسحرگاهی

ودرملال تنبلی آبسالی جاوید

گنجشک های تشنه ی « دشتستان » را

دریادداشته باشند .

آوازخاک- صفحه های 69تا71

 آتشی را از دهه ی شصت می شناختم . از اوایل آن دهه که نام او و بسیاری از بزرگان دیگر  همراه با نمونه هایی از شعرشان در کتاب  درسی تاریخ ادبیات  ما  بود تا اوایل آن دهه که گزینه ی اشعارش را خواندم تا اواخر دهه ی شصت که جواب نامه هایم را می نوشت و بعد ها هم که بارها و بارها به دیدارش  رفتم .

آتشی تا زمانی که زنده بود ، گمان می کردم که به طور کامل او را می شناسم . حرف هایش را شنیده بودم و تمام کتاب هایش را خوانده بودم و گفتگوها یا مقالاتی که از وی به دستم می رسید . وقتی که رفت ، دوباره به سراغ کتاب هایش رفتم و آنجا بود که با افسوس دریافتم آتشی  هنوز  برایم  ناشناخته است . برای من و شاید تعدادی دیگر که او را می شناختیم . اگر چه تا کنون چند کتاب مستقل در باره ی او و آثارش  بیرون آمده اما آثار او  این پتانسیل را دارد که کارهای  مستقل دیگر درباره اش پدید آید تا تمام کننده ی کتاب های  قبلی باشد .

منوچهر آتشی را می توان شاعر طبیعت نامید به گونه ای که گاهی  احساس می کنی خون شعرهای رنگین و آتشین  منوچهری ، در  رگ های پاره ای از شعرهایش جاری است .   اگر چه او تنها به توصیف اکتفا نمی کند و از طبیعت مقدمه ای برمی دارد تا درد ها و حسرت ها  .

وکوه، باتمام درختانش

-         بیدوبلوط وبادام ، امروز

یادآورترنم سم ها و سنگ هاست

باسنگ سنگ تنگه ، حسرت سنگرشدن

واندوه انعکاس صفیرتفنگ هاست :  .......

شعر یاغی و در عین حال ، لطیف  آتشی ،  به راستی شفاف ترین آیینه ی است که تصویر زلال زندگی مردم جنوب ، مدام در خلال آن جریان دارد : 

هنوزآنجا...

شقیقه هاسفید ازآردگندم

پسین خستگی وقتی که می آیند

پیاده، باقطارقاطران ازآسباد دره نزدیک

تنورگرم وبوی نان تازه عالمی دارد

ودرشب های مهتابی

به روی " ترت " گندم ، نیمه شب ها

شروه خواندن

پای خرمن ها ، غمی دارد .

آوازخاک- صفحه های 115تا117

تصویر های زنده ای که احساس می کنی ، شاعر ، نفس نفس  آن ها  را زندگی کرده است

ویا آهنگ زلال و بکری که خوانندگان بیابانگرد و  عاشقی مثل مرا به روزگاران زیبای نو جوانی دعوت می کند .

بیابانزاد شوخ

- اینک خیابانگرد بی پروا !

طنین شروه های دختران هیمه چین ، آنک

ترامی خوانداز"گزدان"، دلا...

دیداردرفلق- صفحه ی 73تا76

و به راستی که فرهنگ جنوبی  نیز بی هیچ قضاوتی از شاعر ،  در رگ رگ آثارش   ریشه دوانده و خوش نشسته  است :

خون را

- هنوزعبدو، ازتنگچین شال

باورنمی کند :

" پس، خواهرم "ستاره" چرادررکابم عطسه نکرد؟

در باره ی بومی گرایی و استفاده از عناصر بکر جنوب نیز تا کنون سخن ها گفته شده و نیازی به اطاله ی کلام نیست چرا که در جای جای آثارش ، جنوب نشسته و  به خواننده لبخند می زند . از دریا و مرغان دریایی تا  

گزدان ،  خرگ ، ماسه ، کپر ، شروه ،  فایز ،  سدر ، تش باد ،  گز ، گلستانی از گل های بومی  و ....

و شاعر ، عناصر شعر را گاه  از دشت های دست نخورده ی دشتستان می گیرد و تا شعری  برای جهان بسراید :

باحضور دورِتو

ازتابستانی به تابستان دیگر می کوچم

وتشنگیم را

به گون ها وگتک های دشتستان می برم

زیباترازشکل قدیم جهان- صفحه های 13تا14

جالب آن که وقتی مشغول جمع آوری مجموعه ی « دشتستان در آینه ی شعر » بودم ، دریافتم که بیش از  هفتاد صفحه شعر از این شاعر ، رنگ و بوی دشتستانی دارد . مجموعه ای در حد و قواره ی   یک کتاب . اگر چه من نمی خواهم و نمی توانم و  هیچ کس نمی تواند آتشی را در ناحیه ای حبس کند که روح وحشی شعر ش   در هیچ حصاری  نمی ماند  و متعلق به همه جاست  و در ادامه ی راه پر فراز شعر ،  به راحتی  از پوسته ی جنوبی بیرون می آید  و ملی می شود   و حتی آینه ی پهناورتر از وسعت جغرافیای ایران در مقابل نگاه ما می آراید ، اما در این در اینجا  به صورت گذرا ، تنها  به انعکاس چند نمونه از  دشتستانی های دیگرش نیز اشاره شود . 

گلوگاهت رابه من بسپار  و دهانت راحلال من کن

می خواهم آواز زلالی بخوانم برای کهورهای دشتستان

چه تلخ است این سیب- صفحه های 172تا173

برای آتشی که به قول خودش در همین کوه های اطراف پلکیده ( شب شعر برازجان با حضور آتشی ) ، غریب نیست که در کنار نام های شناخته شده ای که در آثار او و یا دیگر شاعران امروز  نشسته   ، نام هایی نیز باشد که تا همیشه به جایگاهشان در ذهن و شعر آتشی  ببالند که با اشاره به چند نمونه ، به به این مقال پایان می دهم  :

1

می رفتم وتلاطم نخلستان های انبوه« دالکی »

-         پرهای سبزرسته برتنه ی خشک « زاگرس»-

پای مراتوان « نرفتن » می داد

وصف گل سوری- صفحه های 22تا23

2

( « شترخوس » ، میانه ی راه است

وروستای « روفار » به تنگه ی بعدی

خودی نمی نمایاند

مگربه کاکل نخلی )]

چه تلخ است این سیب – ازصفحه ی 21تا22

3

با ما بیا

تانوبه زار " کایدی"

تایوزخیزگردنه ی « بزپر »

آوازخاک- صفحه های 56تا60

4

باد ابرهای خیس پراکنده را

به آبیاری قشلاق « بوشکان »

می برد

5

ببین !

- به چادرقشلاق

فرود جلگه ی « دهرود » رافراززمان

نگاه مات جهان را

به دست چابک – فرتوت

که می نوازد برچنگ تاررنگی پشم

- به چابکی سرانگشت چنگی ماهر

پلنگ تنگه ی «دیزاشکن»

گرازجلگه ی « تلحه »

غزال پهنه ی « دشتستان » .

دیداردرفلق – صفحه های 33تا34      

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 95/9/12 و ساعت 6:19 صبح | نظرات دیگران()